دل دا سفر - خوشی، محبت اور سچائی کی ایک جذباتی کہانی

دِل دا سفر

ایک واری دی گل اے، اک پنڈ چھوٹا جیا سا سی، جتھے سارے لوک آپس وچ رل مل کے رہندے سن۔ اس پنڈ دا ناں سی "دل والا پنڈ"۔ ایتھے اک جوان سی، ناں سی اس دا سمیر۔ سمیر دا دل بہت وڈا سی، ہر ویلے ہر کسے دی مدد کردا، پر اوہ اپنی خوشی نوں کدی لبھ نہ سکیا۔

اک دن سمیر نوں خواب آیا۔ اک چمکدی ہوئی تارہ اس نال گل کردا سی، "سمیر! تینوں اپنی خوشی لبھنی اے تے تینوں سفر تے جانا پویگا۔ پر ایہ سفر سڑک دا نئیں، دل دا سفر اے۔ تینوں تین چیزاں لبھنیاں نے: ہاسی، پیار تے سچائی۔"

سمیر سوچ وچ پے گیا۔ "یہ توں کی کہہ رہا ایں؟ ہاسی، پیار، سچائی؟ ایہ کتھوں ملن؟" پر اوہ اٹھیا تے اپنا چھوٹا جیا ساک لیا تے نکل پیا۔

پہلا پڑاؤ: ہاسی

سمیر پہنچیا اک بازار وچ، جتھے سارے لوک اداس سن۔ کوئی ہسدا نئیں سی۔ اوتھے اک بوڑھا بابا بیٹھا سی، جیدا ناں سی بابا ہسن۔ سمیر نے پچھیا، "بابا جی! تسیں ہسدے کیوں نئیں؟"

بابا ہسن بولے، "بیٹا، اس بازار وچ ہاسی چوری ہو گئی اے۔ پر اگر کوئی سچے دل نال کسے نوں ہساؤے، تے ہاسی واپس آندی اے۔"

سمیر نے سوچیا تے فیر بازار دے بیچ چ کھلو کے اک چھوٹی جہی کہانی سنان شروع کیتی۔ اوہ کہانی سی اک بلی تے کتے دی دوستی دی، جو ہر ویلے اک دوجے نال لڑدے سن، پر اک دن اک چوہے نے اوہناں نوں ملایا۔ سمیر دی کہانی سن کے سارے لوک ہسن لگ پئے۔ اوہناں دے چہرے تے چمک آ گئی۔ بابا ہسن نے سمیر نوں اک چھوٹا جیا تارہ دتا تے آکھیا، "ایہ ہاسی دا تارہ اے، رکھ لے۔"

دوجا پڑاؤ: پیار

سمیر اگے ودھیا تے اک جنگل وچ پہنچ گیا۔ اوتھے اک چھوٹی جہی چڑیا رو رہی سی۔ سمیر نے پچھیا، "چھوٹی چڑیا، کیوں رو رہی ایں؟"

چڑیا بولی، "میرا بچہ گھونسلے توں گر گیا سی، تے اک باز نے اوہنوں اٹھا لیا۔ ہن میں کتھے جاواں؟"

سمیر دا دل پگھل گیا۔ اوہ جنگل وچ باز دی کھوج وچ نکل پیا۔ بہت ڈھونڈن توں بعد اوہنوں باز ملیا، جو اپنے پنجرے وچ چڑیا دے بچے نوں رکھیا سی۔ سمیر نے باز نال پیار نال گل کیتی، "بھائی باز، تینوں ایہ بچہ کیوں چاہیدا؟"

باز بولا، "میں اکیلا ایں، کوئی میرا ساتھی نئیں۔ ایہ بچہ میرا دل لگاؤندا اے۔"

سمیر نے آکھیا، "تینوں اکیلاپن دور کرنا اے تے پیار نال رہ۔ ایہ بچہ چھوڑ دے، میں تیرے نال دوستی کر لاں گا۔" باز نوں سمیر دی گل دل نوں لگی۔ اوہنے چڑیا دا بچہ چھوڑ دتا۔ چڑیا خوشی نال اپنے بچے نوں لے کے اڈ گئی تے سمیر نوں اک چمکدا پھل دتا، "ایہ پیار دا پھل اے، رکھ لے۔"

تیجا پڑاؤ: سچائی

سمیر ہن اک پہاڑ تے چڑھ گیا، جتھے اک چھوٹی جہی غار سی۔ اوتھے اک عورت بیٹھی سی، جیدا ناں سی سچ دی دیوی۔ سمیر نے پچھیا، "ماں جی، میں سچائی کیوں نئیں لبھ سکیا؟"

دیوی بولی، "سچائی باہر نئیں، تیرے اندر اے۔ پر تینوں اپنے دل دی سنی پینی اے۔ اک سوال پچھ، جو تیرے دل وچ سب توں وڈا اے۔"

سمیر سوچن لگا۔ فیر آکھیا، "میں کیوں ہمیشہ اداس رہندا ایں؟"

دیوی مسکراندی ہوئی بولی، "بیٹا، توں دوجیاں دی خوشی وچ اپنی خوشی لبھدا ایں، پر کدی اپنے دل دی نئیں سنی۔ سچائی ایہ اے کہ خوشی تیرے اندر اے، بس تینوں اپنے آپ نال پیار کرنا سکھنا اے۔"

دیوی نے سمیر نوں اک آئینہ دتا تے آکھیا، "ایہ سچائی دا آئینہ اے۔ جدیں وی تینوں شک ہووے، ایہنوں ویکھ لینا۔"

واپسی دا سفر

سمیر واپس اپنے پنڈ آ گیا۔ اوہنوں ہن سمجھ آ گئی سی کہ خوشی کسے چیز وچ نئیں، اپنے دل وچ ہوندی اے۔ اوہنے ہاسی دا تارہ, پیار دا پھل تے سچائی دا آئینہ اپنے گھر وچ رکھیا تے سارے پنڈ نال اپنی کہانی شیئر کیتی۔ سارے لوک اوہدی کہانی سن کے خوش ہوئے تے سمیر وی پہلی واری اپنے دل وچ سکون محسوس کر رہا سی۔

تے ایہ سی سمیر دا "دل دا سفر"، جو ہر کسے نوں سکھاؤندا اے کہ خوشی، پیار تے سچائی ساڈے اندر ای ہوندے نے، بس اوہناں نوں لبھن دی لوڑ ہوندی اے۔

ختم کہانی